کد مطلب:28839 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

طبق روايات ظلم و گناه در دنيا زمينه ظهور است، از سويي ديگر وظيفه ماعبادت و اخلاص است اين دو چگونه قابل جمع است؟

براي روشن شدن پاسخ، بايد به دو نكته توجّه كرد: 1. بين اسباب ظهور و نشانه هاي ظهور، تفاوت هست. در روايات، اموري به عنوان «نشانه هاي ظهور» معرفي شده است؛ بدين معنا كه پيدايش اين نشانه ها، با ظهور امام زمان(عج) هم زمان خواهد بود. اموري نيز به عنوان «اسباب» ظهور معرفي شده است، بدين معنا كه پيدايش اين امور، علت و سبب ظهور مي باشد. روشن است كه اسباب ظهور، خود مي تواند نشانه ظهور نيز باشد؛ چرا كه علت و سبب ظهور هم زمان با آن خواهد بود؛ ولي چنين نيست كه نشانه هاي ظهور حتماً از اسباب ظهور باشند. به عبارت ديگر، اسباب ظهور زمينه ساز ظهور است؛ ولي نشانه هاي ظهور فقط هم زمان با ظهور خواهد بود. 2. وظيفه ما در دوران غيبت براي نزديك تر شدن زمان ظهور، بر اساس اسباب ظهور تعيين مي شود، نه نشانه هاي آن، زيرا اسباب ظهور در تعجيل ظهور مؤثر است؛ نه نشانه هاي آن. حال بر اساس اين دو نكته، مي توان پاسخ سؤال را يافت. فراواني ظلم در جهان، از نشانه هاي ظهور است، نه از اسباب آن؛ در حالي كه انتظار حقيقي - كه عبارت است از كسب آمادگي و اقدام براي برقراري حكومت جهاني اسلام - از اسباب ظهور است و مسلمانان براي تعجيل فرج، بايد اسباب آن را فراهم كنند. به عبارت ديگر پيام اسباب ظهور، سوق دادن مسلمانان به ايجاد آن اسباب است؛ اما پيام نشانه هاي ظهور، تحريك مسلمانان به ايجاد آن نيست.